Me drog oss p� ryggen og gjord'kje det grann,
han B�nna og meg og han Hansemann.
Graset va maigr�nt og himmelen bl�
med bitte sm� skyer s� knapt konne g�.
Det va sju, det va ni.
Nei, eg tror det va tri
f�r sol� drakk to s� va gr�.

Ei einaste skya fekk lov te � bli.
Me l�g der og svimte og s�g 'na, me tri.
Han Hansemann sa hu ligna p� Ba,
og B�nna og meg sukka amen og ja.
Hu va lengting og s�r.
Me va tolv-tretten �r,
og me fabla om Ba samma ka.

Hu har kr�ller, sa B�nna. Nai, leggar! Sa eg.
N�r hu g�r e det nesten s� dansesteg.
Dei flottaste auer, du tenka deg kan.
Og daier! Me pusta i kor alle mann.
Men best s� det va
tok sky� og la
surt reggen p� land og p� strand.

S� gjekk det mongfoldige vintrar og dar.
Hu Ba forsvant med ein stut av ein kar.
Hansemann daua, og B�nnan blei gift.
Bara eg holle ut og g�r end� p� vift.
Men eg gl�mm' ikkje Ba
og den maidagen gla
d� me l�g og s�g syner p� skift.